Ελευθέριος Σέργιος | Οστεοπαθητικός
Ο κ. Ελευθεριάδης Σέργιος είναι Οστεοπαθητικός πτυχιούχος του πανεπιστημίου DONETSK και έχει δημιουργήσει έναν χώρο για να θεραπεύσει αιτίες από μυοσκελετικά προβήματα στη μέση, την πλάτη και τον αυχένα, τα οποία μπορούν να προκαλέσουν πονοκεφάλους, ζαλάδες, ιλίγγους, μουδιάσματα στα άκρα κ.α. Η μέθοδος της οστεοπαθητικής μπορεί να εφαρμοστεί στα σπλάχνα και να θεραπεύσει παθήσεις στο πεπτικό σύστημα (δυσκοιλιότητα, διάρροια, κ.λ.π. ), ενώ μπορεί να βοηθήσει και τις έγκυες ή τις λεχώνες που αντιμετωπίζουν πόνους λόγω των αλλαγών στο σώμα τους, αλλά και μωρά –ακόμα και νεογέννητα- που αντιμετωπίζουν προβλήματα θηλασμού, ύπνου, κολικών.
Η οστεοπαθητική είναι μια μέθοδος με την οποία μπορούμε να διατηρήσουμε υγιή την σπονδυλική μας στήλη και μας βοηθάει να αντιμετωπίσουμε προβλήματα που τυχόν έχουν εμφανιστεί με την πάροδο των χρόνων. Σύμφωνα με τον επίσημο ορισμό της , η οστεοπαθητική είναι ένα σύστημα εκτίμησης και θεραπείας που δίνει ιδιαίτερη σημασία στα προβλήματα δομής του σώματος και στις παθολογίες που προέρχονται από τις μηχανικές ανισσοροπίες .
Με την μέθοδο αυτή επιτυγχάνεται η αποκατάσταση της κινητικότητας των μεσοσπονδύλιων συνδέσμων και αυτό έχει ως αποτέλεσμα την κίνηση του νωτιαίου μυελού , την βελτίωση της κυκλοφορίας του αίματος και την μετάθεση της κήλης από το νεύρο . Ο στόχος είναι η ενεργοποίηση των τριών τμημάτων της σπονδυλικής στήλης - του αυχένα , την θωρακικής και της οσφυϊκής μοίρας .
Ως ειδικός της οστεοπαθητικής , μετά την ολοκλήρωση των παραπάνω διαδικασιών όσοι μέχρι σήμερα μας εμπιστεύτηκαν αισθάνονται σταθερή βελτίωση της υγείας τους.
Ελευθέριος Σέργιος
Από το 1989 προιστάμενος παθολόγος (Makievskogo GTSZ)
Το 1985 και το 1986 παρακολούθησε μαθήματα χειροπρακτική θεραπεία . Δρ.Ν.Α Κασιανα
Το 1989 οστεοαπητική ιατρική μαθήματα στο Λενινγκραντ (Αγία Πετρούπολη ),ιατρικό Ινστιτούτο του Τμήματος Νευροπαθολογίας.
Έγραψε πάνω απο 100 δημοσιευμένες εργασίες σε ιατρικά θέματα σε επιστημονικά περιοδικά σχετικά με το θέμα της οστεοπαθητικής .
Διδακτορικό Δίπλωμα στην Ιατρική Επιστήμη.
Για την πρώτη επίσκεψή γνωριμίας και διάγνωσης τιμή 5 ευρώ για τους φίλους του MagicLamp
Όροι ευχής
1. Κάθε χρήστης μπορεί να αγοράσει απεριόριστο αριθμό Ευχών
2. Απαιτείται πρώτα τηλεφωνική επικοινωνία για την πραγματοποίηση της Ευχής.
3. Η Ευχή δεν συνδυάζεται με άλλες προσφορές της επιχείρησης.
4. Απαραίτητη προϋπόθεση είναι η προσκόμιση της Ευχής σε εκτυπωμένη μορφή.
5. Η Ευχή έχει ισχύ για ένα μήνα.
Συμβουλές:
Ειδικότητες
- Κρανιακή Οστεοπαθητική
- Σπλαχνική Οστεοπαθητική
- Οστεοπαθητική και Εγκυμοσύνη
- Οστεοπαθητική για παιδιά
- Οστεοπαθητική και Σπορ
- Οστεοπαθητική για ηλικιωμένους
- Οστεοπαθητική στα ζώα
Ιστορία της Οστεοπαθητικής |  |  |  |
Andrew Taylor Still (1828–1917)
Τα Σύνορα
Η Οστεοπαθητική γεννήθηκε από τον Αμερικανό Andrew Taylor Still, που ήταν επαρχιακός γιατρός. Ο Still ήταν γιός Μεθοδιστή ιεροκήρυκα, που ασχολούνταν όχι μόνο με την πνευματική καθοδήγηση, αλλά και με την απλή παραδοσιακή ιατρική. Πέρασε τις πρώτες δεκαετίες της ζωής του στο άγριο φυσικό περιβάλλον της ζώνης-σύνορου με την παρθένα Δύση της Αμερικής. Παρόλον ότι η εκπαίδευση τουStill ήταν εντελώς στοιχειώδης, ο ίδιος υπήρξε άγρυπνος παρατηρητής της φύσης εκείνη την περίοδο και απέκτησε μοναδική γνώση της λειτουργίας της ανατομίας.
Δυσχέρειες
Ο Still διαδραμάτισε ενεργό στρατιωτικό και πολιτικό ρόλο στον Εμφύλιο Πόλεμο της Αμερικής, με την πλευρά των αντιτιθέμενων στη δουλεία. Η ζωή του βρέθηκε σε αποφασιστική καμπή το 1864, με την επιστροφή του από τον πόλεμο. Τρία από τα παιδιά του πέθαναν σε διάστημα λίγων ημερών στη διάρκεια επιδημίας μηνιγγίτιδας. Λίγο αργότερα, ένα τέταρτο παιδί του πέθανε από πνευμονία, παρόλον ότι είχαν συμβουλευθεί τους καλύτερους γιατρούς και ιεροκήρυκες της περιοχής. Ο Still απογοητεύθηκε τόσο, ώστε εγκατέλειψε την «ηρωική ιατρική» και τις διάφορες θρησκευτικές παραδόσεις, σε μια προσπάθεια να φέρει σε φως μια καλύτερη μορφή ιατρικής. Άρχισε να ενδιαφέρεται για τις πνευματιστικές κινήσεις της εποχής του: τον Αμερικανικό υπερβατισμό, την κρανιολογία, τον μεσμερισμό, τον μαγνητισμό, καθώς και για την αποκατάσταση της διάταξης των οστών, όπως εφαρμόζονταν από τους παραδοσιακούς γιατρούς της ινδιάνικης φυλής Shawnee. Ακόμη, ο Still μελέτησε με προσοχή ιδιαίτερα πολυσύνθετες φιλοσοφικές διατριβές, όπως αυτές του Herbert Spencer, ιδρυτή της εξελικτικής θεωρίας, καθώς και τις σύγχρονες εξελίξεις της ιατρικής στην Ευρώπη. Την ίδια περίοδο απέκτησε γνώσεις στον τομέα της μηχανικής και του ηλεκτρισμού. Η ευρύτητα του Still απέναντι στον πνευματισμό αμφισβητείται ιδιαίτερα. Οι επισκέψεις του σε έναν ινδιάνο μέντιουμ και, αργότερα, η συμμετοχή του ως μέλος σε μια τεκτονική στοά μαρτυρούν το μεγάλο ενδιαφέρον του για τον συγκεκριμένο χώρο. Όμως, λίγοι μόνον από τους επικριτές του ήταν διατεθειμένοι να δεχθούν ότι, παρόλη την εκκεντρική του συμπεριφορά, εφήρμοζε στην πράξη τους αυστηρότερους επιστημονικούς κανόνες της εποχής. Οτιδήποτε μπορούσε να έχει πρακτική εφαρμογή και φαινόταν καλό για τους ασθενείς του, ο Still το ενσωμάτωνε στο οστεοπαθητικό του σύστημα. Τα υπόλοιπα τα απέρριπτε, αγνοώντας εντελώς τις τρέχουσες τάσεις, τις γνώμες των ειδικών, τις παραδόσεις ή τη σχετική φιλολογία. Με τον τρόπο αυτό, ο Still ενσάρκωνε το ιδανικό του ουδέτερου εμπειριστή.
Η φιλοσοφία της Οστεοπαθητικής
Αποτέλεσμα της μακράς και επίπονης έρευνας του Still ήταν η διαμόρφωση μιας νέας ιατρικής φιλοσοφίας – της οστεοπαθητικής, για την οποία ο ίδιος δίνει ημερομηνία γεννήσεως την 22α Ιουνίου 1874. Η οστεοπαθητική εστιάζει στην τέλεια δημιουργία ως έκφραση και έργο μιας ανώτερης δύναμης που δεν κατονομάζεται. Οι επιμέρους δομές και οι λειτουργικές σχέσεις τόσο στο εσωτερικό όσο και μεταξύ τους υπόκεινταν σε αρμονικούς νόμους. Ο Still εφάρμοζε την πεποίθηση αυτή και στον άνθρωπο. Διαμόρφωσε την έννοια της τριαδικής υπόστασης του ανθρώπου – τριπλά διαφοροποιημένης ενότητας του ανθρώπου – με την ενότητα σώματος, πνεύματος και ψυχής, την οποία χαρακτήριζε ως τον τέλειο μηχανισμό αυτό-θεραπείας της δημιουργίας. Κατά συνέπεια, η βέλτιστη λειτουργία του «φαρμακείου του Θεού» εξαρτάται ουσιαστικά από την παροχή νευρικής ενέργειας, αίματος και λέμφου στο σώμα και από την παροχέτευσή τους από αυτό. Αν κλείσουν αυτοί οι δίαυλοι, δυσχεραίνεται ο μηχανισμός αυτό-θεραπείας και τα αντίστοιχα όργανα ασθενούν. Ο Still θεωρούσε τη σπονδυλική στήλη ως κέντρο των περιφερειακών παροχών. Για το λόγο αυτό, στις περισσότερες ασθένειες, ακόμη και στις εσωτερικές, αναζητούσε το πρόβλημα σε μετατοπισμένους σπονδύλους. Θεωρούσε ότι τυχόν κακή θέση ενός σπονδύλου ανέστειλε τη λειτουργία των πέριξ νεύρων και αγγείων, και έτσι προσπαθούσε να επαναφέρει τον σπόνδυλο, ειδικά με τη βοήθεια ήπιων παρεμβάσεων των χεριών. Με την χειρονακτική επαναφορά ενός οστού (οστεο-) διασφαλίζονταν η παροχή και η παροχέτευση, επανενεργοποιούνταν ο μηχανισμός αυτό-θεραπείας, με συνέπεια τη θετική πορεία του πάσχοντος (πάθος). Ο Still θεωρούσε την φαρμακευτική θεραπεία ως απόδειξη έλλειψης εμπιστοσύνης στις δυνάμεις της φύσης και την απέρριπτε κατηγορηματικά, όπως ακριβώς απέρριπτε και την πρόωρη χειρουργική. Κατά τον Still, ο οστεοπαθητικός ήταν απλώς ένας μηχανικός με σύνθετες αντιλήψεις, ενώ η τέλεια δημιουργία λειτουργούσε ως θεραπευτής. Έτσι, ο οστεοπαθητικός δεν ήταν ποτέ άμεσα υπεύθυνος για την ίαση. Απλώς λειτουργούσε ως ενδιάμεσος μεταξύ του ασθενούς και της δημιουργίας που ενεργούσε ανεξάρτητα.
Τελική αναγνώριση
Στα μέσα της δεκαετίας του 1870, στο Kirksville του Μισούρι, ο Still τελικά εξασφάλισε την αναγνώριση που δικαιούνταν για την εξαιρετική του δεξιοχειρία, τις τεράστιες γενικές επιστημονικές γνώσεις του, την ευρύτατη πνευματική εμπειρία της ζωής και την ακλόνητη φιλοδοξία του. Η τρομερή επιτυχία των θεραπευτικών του μεθόδων και η μοναδική του ικανότητα να χρησιμοποιεί τις απέραντες γνώσεις του για την άκοπη αναγνώριση των λειτουργικών διασυνδέσεων οδήγησαν στην ταχεία εξάπλωση της φήμης του ως «θαυματουργού θεραπευτή». Με την ενθάρρυνση των ασθενών του, ακόμη δε και μερικών γιατρών, σε ηλικία 64 ετών ο Still τελικά ίδρυσε το 1892 στο Kirksville την πρώτη σχολή στον κόσμο για εκπαίδευση στην οστεοπαθητική, την Αμερικανική Σχολή Οστεοπαθητικής (American School of Osteopathy – ASO). Είχε αρχίσει η θριαμβευτική πορεία της οστεοπαθητικής.
Εξελίξεις στη συνέχεια
Το 1910, η Αμερικανική Ιατρική Ένωση (American Medical Association) ξεκίνησε μια κρατική έρευνα όλων των κέντρων ιατρικής εκπαίδευσης στην Αμερική. Στόχος ήταν να διασφαλισθεί η περαιτέρω οικονομική στήριξη μόνον των μονάδων που ικανοποιούσαν συγκεκριμένα κριτήρια αξιολόγησης. Τα κριτήρια βασίζονταν στα πρότυπα των πανεπιστημιακών σχολών ιατρικής, μαζί και της φαρμακευτικής και φαρμακολογίας. Η αποκαλούμενη Έκθεση Flexner είχε ως αποτέλεσμα τη βαθμιαία αποστασιοποίηση όλων των σχολών οστεοπαθητικής από την αρχική αντίληψη του Still, με σκοπό να εξασφαλίσουν την οικονομική τους επιβίωση. Ως συνέπεια αυτού του γεγονότος, οι περισσότεροι οστεοπαθητικοί στις ΗΠΑ σήμερα θεωρούν ότι οι τεχνικές χειρονακτικής παρέμβασης έχουν επουσιώδη σημασία. Εκείνο που είναι ακόμη χειρότερο είναι ότι η βασική έννοια της τριαδικής υπόστασης του ανθρώπου – με την πίστη στην εξάρτηση του τέλειου μηχανισμού αυτό-θεραπείας από μια πνευματική δύναμη – απομακρύνθηκε από την οστεοπαθητική. Έτσι, η οστεοπαθητική παρεξέκλινε σιγά-σιγά προς την αλλοπαθητική ιατρική.
Τα τελευταία χρόνια του Still
Στην αλλαγή του αιώνα, ο Still επέστρεψε στις αγαπημένες του ασχολίες: την παρατήρηση της φύσης, την εσωτερική ανάπτυξη και την κοινωνική ανταλλαγή απόψεων. Παρόλο ότι οι μαθητές και οι ασθενείς του έτρεφαν πάντοτε σεβασμό γι’αυτόν, οι επιστήμονες που ενστερνίστηκαν τη φιλοσοφία του απομακρύνονταν ολοένα και περισσότερο από «τον γερο-γιατρό». Διαφωνούσαν ιδιαίτερα με την πεισματική του απόρριψη κάθε είδους φαρμακευτικής αγωγής, καθώς και με την επιστροφή του στην έρευνα του πνευματισμού. Ο Still δεν επηρεάζονταν από αυτά και συνέχισε τις μελέτες του και τις προσπάθειες εξερεύνησης των μυστηρίων της οστεοπαθητικής χωρίς προκαταλήψεις. Πέθανε το 1917, περισσότερο από 50 χρόνια αφότου ξεκίνησε τη σταδιοδρομία του σαν απλός επαρχιακός γιατρός. Είχε διαμορφώσει μια από τις σημαντικότερες ιατρικές φιλοσοφίες στην ιστορία της ανθρωπότητας, την οστεοπαθητική, που εστιάζει στην τριαδική υπόσταση του ανθρώπου ως μέρος μιας τέλειας δημιουργίας.
John Martin Littlejohn (1865-1947)
Μια λαμπρή διάνοια
Ο John Martin Littlejohn γεννήθηκε στη Γλασκόβη στις 15 Φεβρουαρίου 1865, γιός κληρικού. Ο John Martin ήταν ένας φιλάσθενος νεαρός ιδιαίτερης εξυπνάδας, με μεγάλη έφεση στη γνώση. Στο φτωχικό σπιτικό των γονέων του υπήρχε ενεργό ενδιαφέρον για τις κλασικές σπουδές, πράγμα που τον οδήγησε στη μελέτη γλωσσών στην Ακαδημία Coleraine της Βόρειας Ιρλανδίας σε ηλικία 16 ετών. Με την ολοκλήρωση των σπουδών του στη θεολογία στο Πανεπιστήμιο της Γλασκόβης, πήγε αρχικά στη Βόρεια Ιρλανδία το 1886 ως εφημέριος, αλλά σύντομα επέστρεψε στη Γλασκόβη. Πέρασε με επιτυχία τις εξετάσεις και κέρδισε βραβεία στη νομική, τη θεολογία, την ιατρική, τη φιλοσοφία και την κοινωνιολογία. Το 1886/1887 έδωσε τις πρώτες διαλέξεις του.Το τραχύ κλίμα και η ευαίσθητη κράση του τον έκαναν εσωστρεφή και αδέξιο, αλλά λαμπρό αναλυτή με ευρύτατη μόρφωση. Την περίοδο εκείνη άρχισε να υποφέρει από αιμορραγίες στην περιοχή του λαιμού, πράγμα που τον ανάγκασε να αναζητήσει αλλαγή κλίματος. Τούτο αποτέλεσε τον απότομο τερματισμό μιας λαμπρής ακαδημαϊκής σταδιοδρομίας.
Αμερική
Το 1892 μετανάστευσε στην Αμερική με τα αδέλφια του James και William και συνέχισε τις σπουδές του στο Πανεπιστήμιο Columbia της Νέας Υόρκης. Με τα μοναδικά του επιτεύγματα, έγινε σύντομα πρύτανης του Κολλεγίου Amity στο College Springs της Άϊοβα. Τα συμπτώματα όμως δεν είχαν βελτιωθεί, και τούτο οδήγησε στη μοιραία συνάντησή του με τον Dr Still το 1895 στο Kirksville. Με μια μοναδική θεραπεία, είδε σημαντική βελτίωση. Καθώς ο Still χρειαζόταν επειγόντως διπλωματούχους γιατρούς για την Αμερικανική Σχολή Οστεοπαθητικής του μετά την ίδρυσή της το 1892, πρόσφερε στον Littlejohn τη θέση καθηγητή στη φυσιολογία. Ο Littlejohn εντυπωσιάστηκε βαθιά από τη φυσική αντίληψη της οστεοπαθητικής του Still και δέχθηκε την προσφορά. Άρχισε να εργάζεται το 1897, εγγράφηκε ως σπουδαστής ένα χρόνο αργότερα και ορίστηκε πρύτανης της σχολής τον ίδιο χρόνο.
Σύντομα όμως σημειώθηκαν έντονες διαφωνίες στο εσωτερικό της σχολής. Οι μαθητές του Still θεωρούσαν ιερή την ανατομική προσέγγιση της οστεοπαθητικής. Ο Littlejohn και οι αδελφοί του έβρισκαν αυτή την άποψη απλοϊκή. Πίστευαν ότι ο πυρήνας της οστεοπαθητικής βρίσκονταν στη φυσιολογία, που ήταν περισσότερο σύνθετη. Ήταν όμως και η προαιώνια διαμάχη: γιατροί με ακαδημαϊκή εκπαίδευση εναντίον οστεοπαθητικών πρακτικής κατεύθυνσης. Τα πράγματα χειροτέρεψαν ακόμη περισσότερο όταν ο Littlejohn ερωτεύθηκε τη ζωηρή κόρη του δασκάλου του, Blanche Still. Τα λεξικά που της παρουσίασε ως δώρα με τις καλύτερες των προθέσεων συνάντησαν παγερότητα και ο υποψήφιος γαμπρός δεν έγινε δεκτός. Όταν δε, στη συνέχεια, αντικαταστάθηκε από τη θέση του πρύτανη της σχολής, η ρήξη με την ASO ήταν οριστική.
Μετακόμισε στο Σικάγο με τα αδέλφια του, που τον είχαν ακολουθήσει από τη Γλασκόβη, και το 1900 ίδρυσε εκεί το Οστεοπαθητικό Κολλέγιο του Σικάγο (Chicago College of Osteopathy). Εκεί αναπτύχθηκε η διδασκαλία θεωρητικών κλάδων και η φυσιολογία εδραιώθηκε ως κεντρικός άξονας. Παρά την αντιδραστική στάση της συντηρητικής Αμερικανικής Οστεοπαθητικής Ένωσης (American Osteopathic Association), η σχολή έφθασε σε πλήρη ακμή και εξελίχθηκε σε ένα από τα σημαντικότερα επιστημονικά κέντρα της οστεοπαθητικής των πρώτων χρόνων. Πιστεύεται ότι ο Littlejohn, που στο μεταξύ είχε παντρευτεί και διέθετε οξεία αντίληψη των πολιτικών εξελίξεων, προείδε τις καταστροφικές συνέπειες που θα είχε η Έκθεση Flexner(όπως προαναφέρθηκε) στην ανεξαρτησία της οστεοπαθητικής στις ΗΠΑ. Ίσως αυτός είναι ο λόγος για τον οποίον προτίμησε να αρχίσει πάλι από την αρχή στην Αγγλία.
Αγγλία
Το 1913, ο Littlejohn με την οικογένειά του, που τώρα πιά αριθμούσε οκτώ μέλη, μετακόμισε στο BaggerHall, κοντά στο Λονδίνο. Εκεί, ο John Martin ξεκίνησε με «κλινική εργασία» και με «διδασκαλία», ενώ ακόμη μαίνονταν ο πόλεμος. Το 1917 ιδρύει στο Λονδίνο τη Βρετανική Σχολή Οστεοπαθητικής (British School ofOsteopathy - BSO) και την Οστεοπαθητική Επιθεώρηση (Journal of Osteopathy), κτίζοντας έτσι τελικά τα θεμέλια της οστεοπαθητικής στην Ευρώπη. Και στην Αγγλία όμως είχε να αντιμετωπίσει τις επιθέσεις της Βρετανικής Οστεοπαθητικής Ένωσης (British Osteopathic Association), καθώς και της Βρετανικής Ιατρικής Ένωσης (British Medical Association - ΒΜΑ). Όπως και με τις συνέπειες της Έκθεσης Flexner, μια εκστρατεία της ΒΜΑ οδήγησε το 1935 σε κοινοβουλευτική συζήτηση νομοσχεδίου, με την οποία απορρίφθηκε η επίσημη αναγνώριση της οστεοπαθητικής. Ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος συνέβαλε κι’αυτός στη συρρίκνωση της BSO, που κατέληξε τελικά μια μικρή κλινική. Ο Littlejohn, ο σημαντικότερος εκπρόσωπος της οστεοπαθητικής μετά τον Still, πέθανε το 1947 στο Bagger Hall. Αν ο Still αντιπροσωπεύει το σώμα και την ψυχή της οστεοπαθητικής, ο John Martin Littlejohn ήταν ασφαλώς η διανόησή της. Διεύρυνε την αντίληψη που στηρίζεται στη φυσιολογία, βάζοντας έτσι στερεά θεμέλια για τη θριαμβευτική πορεία της στην Αμερική στη συνέχεια. Η Ευρωπαϊκή Οστεοπαθητική στη σημερινή της μορφή θα ήταν αδιανόητη χωρίς αυτόν.
William Garner Sutherland (1873-1954)
Συνέχισε να σκάβεις!
Ο William Garner Sutherland (1873-1954) γεννήθηκε στην αγροτική περιοχή Portage County του Ουισκόνσιν. Όπως και ο Still, ο Sutherland είχε εντυπωσιασθεί βαθιά από τον απλό και αγροτικό χαρακτήρα της ζωής στη Μεσο-Δυτική ζώνη (Midwest) των ΗΠΑ. Τον επηρέασε ιδιαίτερα μια συγκεκριμένη εμπειρία. Ο πατέρας του Sutherland έβαζε τα παιδιά του να φυτεύουν πατάτες σε ένα κομμάτι του κήπου και αργότερα να τις μαζεύουν. Αφού τα παιδιά πίστευαν ότι είχαν βρεί όλες τις πατάτες στη διαδικασία της συγκομιδής, ο πατέρας τους τα έβαζε να σκάψουν πάλι επαναλαμβάνοντας την αναζήτηση – «Συνέχισε να σκάβεις!». Πράγματι, έβρισκαν και άλλες πατάτες. Ακόμη και η τρίτη προσπάθεια έφερνε αποτέλεσμα. Το σχολαστικό και επίμονο αυτό ψάξιμο για την ανακάλυψη κρυμμένων στόχων επηρέασε σταθερά την έρευνα του Sutherland αργότερα για τα οστά του κρανίου, καθώς ο ίδιος εξοικειώνονταν με τις ελάχιστες ανατομικές λεπτομέρειες στην προσπάθεια κατανόησης της λειτουργικής τους σπουδαιότητας. Η προτροπή «Συνέχισε να σκάβεις!» - η αναζήτηση του αθέατου – επρόκειτο να γίνει το έμβλημα της ζωής του.
Ο Sutherland κέρδισε τα πρώτα του χρήματα ως βοηθός τυπογράφου στο Blunt Advocate. Τα προσόντα του αναδείχθηκαν σύντομα και προήχθη σε εργοδηγό το 1890. Το 1893 πήγε στην πόλη Fayette της Άϊοβα για να παρακολουθήσει το Πανεπιστήμιο Upper Iowa University. Στη συνέχεια επέστρεψε στην εφημερίδα και τελικά έγινε εκδότης του Daily Herald στο Ώστιν της Μιννεσότα. Σε αυτή την περίοδο, το 1898, πληροφορήθηκε για τον Dr Still και την οστεοπαθητική. Τον ίδιο χρόνο εγγράφηκε στην Αμερικανική Σχολή Οστεοπαθητικής, όπου ολοκλήρωσε τις σπουδές του το 1900. Σαν φοιτητής, εξασφάλιζε ένα εισόδημα για τις σπουδές του εκδίδοντας τα κείμενα του καθηγητή του στη φυσιολογία Dr Littlejohn, ο οποίος ήταν συγχρόνως συμφοιτητής του Sutherland. Τούτο αποτελεί ενδιαφέρουσα λεπτομέρεια, καθώς ο Littlejohn έγραφε ήδη τότε για τις κινήσεις του κρανίου.
«Σαν τα βράγχια …»
Προς το τέλος των σπουδών του, ο νεαρός Sutherland ερευνούσε τις ραφές των επιμέρους οστών ενός εξαρθρωμένου κρανίου και ξαφνικά σκέφθηκε: «τούτο μοιάζει με τα βράγχια του ψαριού». Διέβλεψε την ύπαρξη κίνησης τύπου αναπνοής στις ραφές και στις επόμενες δεκαετίες προσπάθησε να ανασκευάσει την υπόθεσή του αποτολμώντας πειράματα στον εαυτό του(!). Δεν τα κατάφερε και τότε εφάρμοσε την αντίληψη της παραδοσιακής οστεοπαθητικής στα οστά του κρανίου. Διαμόρφωσε προηγμένες και εξαιρετικά λεπτές τεχνικές, εδραιώνοντας την έννοια της κρανιακής οστεοπαθητικής. Θα πρέπει να αναφερθεί και το γεγονός ότι η Charlotte Weaver DO, απόφοιτη και αυτή της σχολής ASO (1912), είχε ήδη δημοσιεύσει σημαντικά άρθρα σχετικά με την κινητικότητα του κρανίου πριν από την πρώτη εργασία του Sutherland, The Cranial Bowl (Το Κοίλο του Κρανίου) (1939), πράγμα που δημιουργεί την πιθανότητα να τον επηρέασε σε κάποιο βαθμό.
Κρανιακή Οστεοπαθητική
Μετά από έρευνα του κρανίου διάρκειας περισσότερων από δύο δεκαετιών, στην αρχή της δεκαετίας του 1930 ο συνήθως αθόρυβος Sutherland αποφάσισε να δοκιμάσει την τύχη του με τους επιστήμονες συναδέλφους του κάτω από ψεύτικο όνομα. Χρησιμοποίησε σαν φόρουμ την Minnesota Osteopathic Journal (Οστεοπαθητική Επιθεώρηση της Μιννεσότα) για να εξηγήσει για πρώτη φορά τις βασικές ιδέες της θεωρίας του, που δεν περιλάμβαναν ακόμη τον PRM (πρωτογενή αναπνευστικό μηχανισμό). Οι αντιδράσεις στη στήλη του κυμαίνονταν από την οργισμένη απόρριψη μέχρι την ειλικρινή ενθάρρυνση να συνεχίσει την έρευνα στο αντικείμενο. Ορμώμενος από το ολοένα αυξανόμενο ενδιαφέρον μιας μικρής ομάδας οστεοπαθητικών, το 1939 ο Sutherland δημοσίευσε το μικρό βιβλίο που προαναφέρθηκε, The Cranial Bowl, στο οποίο συνόψισε σε λίγες σελίδες τα αποτελέσματα 40 ετών έρευνας. Παρά την περιορισμένη ανταπόκριση, συνέχισε να προωθεί τις μελέτες του για την κρανιακή οστεοπαθητική. Στα μέσα της δεκαετίας του 1940, εξέπληξε πάλι τους συναδέλφους του με ένα επαναστατικό νεωτερισμό: Δειλά στην αρχή, αλλά σιγά-σιγά ολοένα και περισσότερο ανοιχτά άρχισε να εξηγεί στα σεμινάριά του τους όρους «υγρό φως», «σθένος» και «πρωτογενής αναπνευστικός μηχανισμός» (PRM), ως συμφραζόμενα της γνωστής βιβλικής έκφρασης «η ανάσα της ζωής». Ίσως είχε επηρεασθεί σχετικά από τον αμερικανό φιλόσοφο και καλλιτέχνη Walter Russell, όπως ακριβώς ο Still είχε επηρεασθεί στην εποχή του από τον άγγλο φιλόσοφο Herbert Spencer. Η φανερή αναφορά και η έμφαση που έδινε ο Sutherland στην πνευματικότητα αποδεικνύει ότι ακολουθούσε πιστά την παράδοση του σεβάσμιου δασκάλου του, καθώς σε όλη του τη ζωή ο Still θεωρούσε τα μεταφυσικά στοιχεία ως φυσικό συστατικό της τριπλά διαφοροποιημένης ενότητας του ανθρώπου. Επιπλέον και σε αυτό το πλαίσιο, ο Sutherland δήλωνε κατ’επανάλειψη και με έμφαση ότι η κρανιοϊερή οστεοπαθητική (που καλύπτει τη ζώνη από το κρανίο μέχρι το ιερόν οστούν) θα πρέπει να θεωρείται αναπόσπαστο τμήμα της παραδοσιακής οστεοπαθητικής και σε καμία περίπτωση δεν θα πρέπει να λαμβάνεται ως ανεξάρτητη μορφή αγωγής.
Ο Sutherland πέθανε το 1954, ένα από τα περισσότερο αξιοσέβαστα μέλη της ειδικότητάς του. Η κρανιοϊερή οστεοπαθητική θεωρείται από τους βασικούς πυλώνες της οστεοπαθητικής, παρόλον ότι ο PRM (πρωτογενής αναπνευστικός μηχανισμός) δεν έχει ακόμη επιβεβαιωθεί.
Η Οστεοπαθητική στην Ευρώπη
Καθώς είναι αδύνατον να δώσει κανείς μια ολοκληρωμένη εικόνα της ιστορίας της οστεοπαθητικής στην Ευρώπη, θα περιοριστούμε στην περιγραφή των δύο σημαντικότερων χωρών σ’αυτό τον τομέα: την Αγγλία και τη Γαλλία. Κάθε σοβαρή κίνηση στις υπόλοιπες χώρες συνδέεται άμεσα ή έμμεσα με πρωτοβουλίες στην Αμερική ή στις δύο παραπάνω χώρες.
Αγγλία
Το 1898, ο John Martin Littlejohn ήταν ο πρώτος οστεοπαθητικός που πάτησε το πόδι του σε ευρωπαϊκό έδαφος. Τον ακολούθησε σχεδόν αμέσως ο Dr William Smith, πρώτος καθηγητής ανατομίας στην ASO, καθώς και ένα από τα παλαιότερα μέλη στην ιεραρχία του διδακτικού προσωπικού της. Μετά την οριστική εγκατάσταση του Littlejohn και της οικογένειάς του στην Αγγλία από την Αμερική το 1913, ο τελευταίος ίδρυσε τη Βρετανική Σχολή Οστεοπαθητικής (British School of Osteopathy) στο Λονδίνο, το 1917 – το πρώτο οστεοπαθητικό εκπαιδευτικό ίδρυμα στην Ευρώπη. Πριν από αυτό, μερικοί αμερικανοί οστεοπαθητικοί είχαν ήδη αρχίσει να ασκούν το επάγγελμά τους, ιδιαίτερα στη Σκοτία και την Αγγλία. Ήταν όμως έργο του Littlejohn το ότι τώρα, για πρώτη φορά, οι ευρωπαίοι μπορούσαν να σπουδάσουν την τέχνη της οστεοπαθητικής στην ίδια τους την ήπειρο. Ο Littlejohn ίδρυσε και την Οστεοπαθητική Επιθεώρηση (Journalof Osteopathy), το πρώτο επίσημο επιστημονικό φόρουμ για την ευρωπαϊκή οστεοπαθητική. Επίσης, κατέβαλε μεγάλες προσπάθειες με σκοπό την εξασφάλιση επαγγελματικής αναγνώρισης για την οστεοπαθητική στην Αγγλία. Όπως και στην Αμερική, οι διάφορες ιατρικές ενώσεις εναντιώθηκαν στις προσπάθειες αυτές και, αντίθετα με την Αμερική, δεν έχει εξασφαλισθεί ακόμη ίση αναγνώριση – παρόλον ότι το 2000 κατοχυρώθηκε η νομική προστασία της οστεοπαθητικής.
Γαλλία
1.Η ιατρική οδός
Με εντολή της Florence Gair, μαθήτριας του Still, ο Dr Robert Lavezzari (1886-1977) εγκαταστάθηκε στο Παρίσι το 1936, όπου δήλωσε επάγγελμα οστεοπαθητικός το 1949. Πριν από αυτό, γιατροί εκπαιδεύονταν ως οστεοπαθητικοί στην Αμερική ή πήγαιναν στο Οστεοπαθητικό Κολλέγιο του Λονδίνου (London College ofOsteopathy).
2.Η αγγλική οδός
Το 1950, ο φυσικοθεραπευτής Paul Gény με τον άγγλο οστεοπαθητικό Thomas G. Dummer ίδρυσαν την École Française d’Ostéopathie. Σκοπός ήταν να προσφέρουν ακόμη και σε μη γιατρούς τη δυνατότητα να μάθουν την τέχνη της οστεοπαθητικής. Η αντίληψη αυτή πέρασε και στην Ελβετία, με την ονομασία Αιτιοπαθητική (Étiopathie). Ο Gény φρόντιζε και τους σπουδαστές που επιθυμούσαν να ολοκληρώσουν την εκπαίδευσή τους στο British College of Naturopathy and Osteopathy και στην οστεοπαθητική κλινική του Maidstone (αργότερα: European School of Osteopathy). Σήμερα, οι περισσότεροι γάλλοι οστεοπαθητικοί επιλέγουν αυτού του είδους την εκπαίδευση και είναι οργανωμένοι στους κόλπους της Γαλλικής Ένωσης Οστεοπαθητικών (Association Française des Ostéopathes).
3.Η γαλλική οδός
Σύμφωνα με την επιθυμία του αποβιώσαντος δασκάλου του, ο μαθητής του Sutherland Harold Magoun Sr, μαζί με την Viola Fryman και τον Thomas Schooley δίδαξαν την τέχνη της κρανιακής οστεοπαθητικής σε εννέα γιατρούς ή φυσικοθεραπευτές το 1964 στο Παρίσι. Τα μαθήματα έγιναν στο γραφείο του René Quéguiner, ο οποίος μετά από λίγο διάστημα ίδρυσε μαζί με τον Francis Peyralade έναν σύλλογο για να βοηθήσει τη διάδοση της κρανιακής οστεοπαθητικής μέσα στη Γαλλία. Παράλληλα, ο Denis Brooks δίδαξε τον Bob Bénichou, ιδρυτή της Ένωσης Χειρονακτικής Αγωγής (Association de Thérapie Manuelle).
Συμπεράσματα
Αντίθετα με ό,τι συμβαίνει στις ΗΠΑ, απαγορεύονταν ακόμη και σε οστεοπαθητικούς με ιδιαίτερη εξειδίκευση, όπως ο Littlejohn στην Αγγλία ή ο Gény στη Γαλλία, να πραγματοποιούν χειρουργικές επεμβάσεις, να ορίζουν φάρμακα ή να εκτελούν καθήκοντα μαιευτικής ειδικότητας. Αναπόφευκτα, τούτο οδήγησε σε μια διττή εξέλιξη της οστεοπαθητικής, προς δύο διαφορετικές κατευθύνσεις. Ενώ οι οστεοπαθητικοί στην Ευρώπη, χωρίς ιατρική εξειδίκευση, επικεντρώνονταν στις τεχνικές με ειδικούς χειρισμούς με στόχο τη συνεχή βελτίωση των τεχνικών, οι οστεοπαθητικοί στην Αμερική αναλάμβαναν επιστημονική έρευνα σε ένα ευρύτατο πεδίο, ιδιαίτερα στη βελτίωση της ακρίβειας των χειρουργικών μεθόδων. Αν οι αρχές των τεχνικών που στοχεύουν στα σπλάχνα εντοπίζονται στην Ευρώπη (Barral και Weisschenk), οι χειρουργικές τεχνικές ελαχιστοποιημένης διείσδυσης και σεβασμού των ιστών με τις σημαντικές ευεργετικές συνέπειες στο νευροφυσιολογικό σύστημα οφείλονται στις αμερικανικές πρωτοβουλίες (Korr, Denslow). Η παραδοσιακή ολιστική οστεοπαθητική του Still με την κεντρική αντίληψη της τριαδικής υπόστασης αντιπροσωπεύει μια αρμονική συνύπαρξη των δύο προσεγγίσεων που προαναφέρθηκαν.
Η σύγχυση επεκτάθηκε όταν μερικοί ευρωπαίοι γιατροί ανακάτεψαν αυθαίρετα στοιχεία αγωγής με ειδικούς χειρισμούς και χειροπρακτικής περιορίζοντας τον σύνθετο χαρακτήρα τους με στόχο να διευκολύνουν την καθημερινή εφαρμογή τους. Η παρέμβαση του οστεοπαθητικού αντικαταστάθηκε από έναν τοπικό μαλάκτη που εργάζεται σε ενιαία διάσταση, πράγμα που τείνει να αποκαταστήσει την παλιά ιεραρχία, σύμφωνα με την οποία ο ασκών τη θεραπευτική αγωγή ήταν απλώς «ένα ζευγάρι χέρια».
Στα πλαίσια της ιστορικής διαμάχης μεταξύ γιατρών και μη γιατρών, όλα αυτά κατέληξαν στο να γίνει η οστεοπαθητική άθυρμα μεταξύ των ομάδων πίεσης. Τη στιγμή αυτή η συμφιλίωση ίσως να φαίνεται ουτοπική, παραμένει όμως ο μόνος τρόπος και η σοβαρότερη πρόκληση για όλους τους ενδιαφερόμενους, ώστε να αξιοποιηθεί πλήρως το δυναμικό της οστεοπαθητικής - για το καλό των ασθενών.
|
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου